Pídote inherente, só a unidade admito,
amputados os decimais tras o punto.
Esixo, a integridade de ti, e de –avos, a ausencia.
Acéptote sen bagaxe inane, só co infuso, que non pesa.
Que escribas o verso en prosa,che pido.
Á marxe de que pescar saltóns en Marte sexa profusamente dadaísta.
Naturalista, gardar o atávico temor ao pai,
e kafkiano comunicalo por carta;
proustiano recordalo ao ulires tinta.
Agora inspira, expira, presto,
inspírate pero non te corrompas de influencias.
As cordirlleiras deixaron de ser engurras de Xea,
só os raís do TALGO,
(Tren Articulado Lixeiro viceversa Oriol-Goicoechea, vicisitude poética)
se sinten coma metralla sañuda na terra.
Versado estás na lenda da gaivota
que esputou sangue e tintou o Pindo,
pois non cres que sexa deusa durmida.
Versa como prosísticamente sabes,
con metáforas de violentacións e consellos de guerra,
alitera o erre do sórdido e, encabalga
a montura do inimigo por ti morto.
Bríndame o verso prosístico que máis inherente che sexa,
non temas ser prosaico.
Prosa préstase mellor ao cinismo.
Exento quedas de acudir a min con compendios líricos psedorenacentistas
Se en verso só ves a muller, vólvea prosa e espello,
nel admírate, amárate, barémate e várate,
vólvete do revés e versifícate.
Grafíate de fronte e sen mirar de esguello.
Sen pluma e sen tinteiro,
(que contén a tinta proustiana,
remontándonos á epístola kafkiana
encol do sentimento naturalista)
pinta co dedo no bafo do espello.
Espello é muller e muller eu,
interiorízoche a silueta
-conxénita a ti, non gravitatoria-.
Imprímete en min, dactilarmente,
cando a clavículas encaixen, superpónteme.
Ou esquece e afasta os versos,
quérovos, a ti e á túa inherencia.
(Tenía muchas ganas de poder publicar alguna cosa en galego. He escogido este poema porque con él gané un certamen hace unos meses. Espero que si no podéis entenderlo a la perfección, al menos, disfrutéis de la musicalidad de este idioma para mí tan querido.)