Palabras para M.

Os poemas que verterás con saliva aceda, miña pesoia, 
da túa boca na admiración de outros
escribinos como a ti máis che gustaría, 
estando morta. 

Sen axóuxere vestinme con canto candado quixen
coa vontade de me fechar sen me ferir nin con cizallas nin con chaves. 
Agardei para sentir de qué se enchía a miña pelve cada día, 
ben brava batendo coma as ondas benvidas de Kanagawa, 
ben acugulada de castañas e mel, una colcha de patchwork feita de follas caídas. 

Deixei que me agarrasen coma unha maleta extraviada
destas asiñas que teño por clavículas 
e me retirasen da terra da mesma cor do meu coiro 
surcado de lamaghachas e liques.  Sementes de papoula e liño
estouraron no meu estómago despois desta última pero non derradeira cea. 

Morta, non espernexín pero pestanexei co ollo que me quedaba, 
abanicándome coa cor azul:
ceo, ollo aberto, 
índigo, ollo fechado. 

Voltei e voltarei mentres non medre do meu ventre unha figueira que dé sombra abonda
e unha pinga da súa ferida revele o espectro completo da cor,
mentres escoite aínda o asubío afiado de cando respiras despois de pensar no meu nome,
mentres desexe como desexo -cada vez menos- oírte pronunciar a palabra ‘perdón’ 
e non saber se arrolar ou desafiuzar ese desconcerto.
 
Feíña, Polifema, 
voltei.
Devora e devolve sen bile estas palabras
se con elas podes alindar a envexa da que fas tornasolada fame. 
Estas si son para que ti alumes o mundo. 
Albricias.

Unha posible resposta

A soidade procúrase a porción máxima da beleza

do xeito no que unha orquídea é superflua -non para sí- 

baixo o ollar sen nervio do furacán;

do xeito no que o silencio volve cara sí 

as flutuaccións que o aguilloan pero non o penetran

e cada roce co exterior que experimenta 

contra a súa pel percorrida de perlas de parafina. 

Un tremor de gozo autotélico. 

Ou simplemente: coa tecnoloxía disponible

tan traballoso foi pintar de azul como o sería de branco 

e a beleza só foi o achádego das horas a detraerse para multiplicarse.